خسته ی راهم..خسته از روزگارر
خدایا میشه نشه...؟ طاقت این یکی رو ندارم...نذار دورشیم از هم.درسته میخواستم برم..ولی فرق میکرد یجورایی...الان من هستم و نمیرم ولی نذار که بشه این جابجایی..کمک کن تا خوشحالی و حال خوبش رو ببینم..اینجوری اون جابجایی هم منتفی میشه خودش..
صبورم...بهت توکل کردم..بهت امید دارم...اشک میریزم..خسته میشم...دلم از فاصله های الان هم درد میاد..ولی بازم امید دارم به لطفت...میشه دلخوشیای الانمون بمونن؟ میشه این نزدیک هم بودن و خوشی های کوچیک و بزرگی میسازیم و ساختیم همیشگی و حتی بیشتر شن..؟ صبرم گاهی لبریز میشه... راهه سختی رو گذروندیم و راهه سختی رو داریم... ولی با عشقی که توو قلبم کاشتی طاقت میارم تا روز آرامش و خنده و روز یکی تر شدن..
به دستای تو خیره شدیم هردو...
مامانش هم
میدونم معجزه میکنی...
میدونم وقتش میرسه...یکم دیگ مونده که همه سختیا تموم شن...خوشحالی و خوشبختی همیشگی شه..آرزوهامون همه رنگ بگیرن...مهرت از دستات بریزه رو سرمون تا همیشه...
امید دارم به این روزی که خیلی زود منتظرشم...
برسونش بهمون..